ასე მგონია, რეალობას მოვწყდი.
მოგონებებში ვცხოვრობ და მოგონებებს დავტირივარ.
54 წელი შენთან ერთად… დაწყებული პირველი სიტყვით, რომელიც დედაჩემს უთხარი ფაფის ჭამის დროს- გაგაქავ… დამთავრებული შენი ბოლო წერილით… უამრავი სიხარულით და ბედნიერებით… ჩემზე და ჩემ შვილებზე ზრუნვით. ბიჭებს რომ ვერ ვერეოდი, ბახვას ვურეკავ, მე მოვრჩი თქვენთან ჭიდაობასთქო და… ოღონდ შენთან არ ჩამეშვა, პატარა ბავშვებივით მიყურებდნენ თვალებში… როგორ ქვემოთ, ფოტოზე, ასე იყვნენ გაშეშებულები შენთან.
რა საშინელო ყოფილა, როდესაც გლოვაც არ შეგიძლია წესისამებრ… როდესაც ტირი და იმედის სხივი გულის კუნჭულში მაინც ანათებს და… ისევ ხვდები, რომ მოგონებებს დასტირი…
რა მტკივნეული ყოფილა ეს იმედის სხივი… იქნებ… იქნებ… იქნებ…
ბახვანხულა, ბახვანხო, ბახულია, გეხვეწები რააა…
მამიდა ამბობს, დაველოდებიო…
მე ვფიქრობ, იქნებ სჯობდეს, იმედის სხივით წავიდეს…
არ ვიცი… რეალობას მოვწყდი…
ხათუნა ხოფერია; სოციალური ქსელი
