“ბექა პატურაშვილი – ალექსის მამა და ყოფილი მეუღლე Rustavi 2-ის ჟურნალისტი, წამყვანი. ბევრი მეკითხება მასზე ამ ორი წლის განმავლობაში პირდაპირ თუ ირიბად, თუ რა მოხდა, სად დაიკარგა. ყველა ჩვენი მეგობარი თუ ნაცნობი. ბევრი უბრალოდ გზაზე თუ შემხვდა როგორაა მეკითხებიან, მოკითხვა გადაეციო.. ზოგს პირდაპირ ვპასუხობ, ზოგს კი დადუმებული ვუყურებ უსიტყვოდ. ზოგი ხვდება, ზოგიც – ვერა, მაგრამ ამ მომენტში სწორად მიმაჩნია, რომ დავწერო სიმართლე.
ეს ადამიანი ადგა და წავიდა ჩემი ცხოვრებიდან ჩვენი ალექსის გარდაცვალების მეორე დღეს, უბრალოდ ორი კვირით წავალ და მარტო ვიქნები, დავისვენებო. ალექსი რომ გარდაიცვალა მე ჯერ ისევ ა გონია ში ვიყავი ეგ რომ მითხრა და უბრალოდ, ჩუმად ვიყურებდი როგორ გადიოდა სახლიდან ჩალაგებული ჩანთით, სადარბაზოსთან დავჯექი მარტო კიბეებზე და იმ დღის მეტი არაფერი არ მახსოვს. თუმცა მისი ზურგი, ჩანთა და ის თუ როგორ მიდის უკან მოუხედავად ორი წლის განმავლობაში ყოველი ღამე ვხედავდი სიზმარში გამოწერილივით, ერთი და იგივე სცენარს ამ ორი წლის განმავლობაში. მას შემდეგ აღარ მინახავს. ცოტა დრო გავიდა და სმს შეტყობინებით მომწერა აღარ მოვალო და ის კი მახსოვს წასვლის დღიდან რომ იყო ჩართვებში და მუშაობდა სულ. მე ფიზიკურად კი გადაადგილების უნარიც აღარ მქონდა იმ მომენტში სტრესის ფონზე.
მოვიდა ალექსის მე-9 დღე და პანაშვიდი უნდა გადამეხადა, ვიფიქრე იქ მაინც ერთად წავალთ-თქო საფლავზე, მივწერე და ვმუშაობ ვერ მოვალო, დახმარება მჭირდება-თქო შენი და აღარ მიპასუხა. ან ზოგჯერ თუ მიპასუხებდა – შენს თავს შენ მიხედეო. ბავშვის გარდაცვალებიდან რამდენიმე დღეში წავიდა ზღვაზე დასასვენებლად, მაშინვე შეიძინა ავტომობილი. მოვიდა ალექსის ორმოცი და არ მოვიდა, მე წავედი ახლობლებთან ერთად, ის დღეც კარგად არ მახსოვს, უბრალოდ, ვიცი რომ ჯოჯოხეთური იყო. მერე დაბლოკა ნომერი, გათიშა ყველაფერი და დაიწყო ჩემი არსების სრული იგნორი. ამ დროს ტელევიხიით ვხედავდი რომ სულ მუშაობდა და მშვენივრად გამოიყურებოდა, ზოგჯერ მომღიმარი და პოზიტიური სახითაც.
მისი მხრიდან სრული იგნორი ჩემთვის იყო სიკვდილის ტოლფასი, ყოველი წამი ვფიქრობდი რომ ან მომწერს, ან დარეკავს, უბრალოდ მომიკითხვს ცოცხალი ვარ თუ არა, მაგრამ არა..
დაახლოებით ორი-სამი თვე ოთახში ვიწექი პარალიზებული, ჩემი ტვინი ერთი წამით არ წყვეტდა ფიქრს ალექსზე და მასზე, ზოგჯერ საუბრის უნარივ არ მქონდა, არ მეძინა უამრავი ძილის წამლების ფონზეც კი. ვერ დავდიოდი ფიზიკურად, ტირილის ენერგიაც არ მქონდა ზოგჯერ და უბრალოდ, გადამწვარი და გამოფიტული ცოტა ხნით თუ გავითიშებოდი. სულ მათ ვხედავდი სიზმარში, გაღვიძებისთანავე მტკიოდა მთელი ჩემი არსება, რომ ისევ ამ ჯოჯოხეთურ რეალობაში ვიღვიძებდი და ვნატრობდი რომ გავმქრალიყავი. არ მჯეროდა რომ ეს მართლა მოხდა, იქნებ მე მოვიგინე ეს ტრაგიკული ისტორია-თქო, იქნებ ისევ მძინავს და ეს მესიზმრება. იქნებ ავარიაში მოვხვდი და კომაში ვხედავ ამ ყველაფერს, ზოგჯერ მეშინოდა გავგიჟდებოდი და ჩემებს ვყრეკავდი, ვავალებდი რომ თუნდაც ტყუილად ეთქვათ, რომ ეს არ არის რეალობა და მალე ყველაფერი კარგად იქნება, მომატყუეთ-თქო ვეხვეწებოდი მათ.
პირველი თვეები ვერ ვიბანდი, ვერ ვჭამდი, ოთახიდან ოთახში ვერ გავდიოდი, ზოგჯერ წამოვჯდებოდი საწოლზე და ერთ წერტილს საათობით ვუყურებდი, როგორ გადიოდა დრო ვერ ვგრძნობდი. ზოგჯერ ტელეფონს ვუყურებდი საათობით, მეგონა რომ, აი, ეხლა კი დამირეკავს, რატომ უნდა დამბლოკოს ადამიანმა, რომელიც სულ მეუბნებოდა მთელი მისი ცხოვრების აზრი ვარ, არსი, სუნთქვა, ცხოვრება, სამყარო და ა.შ. მეც მეგონა რომ ამ ადამიანის იქით ცხოვრება არ არსებობდა, ასი პროცენტით, თვალდახუჭული ვენდობოდი პატარა ბავშვივით. უბრალოდ, მის გარდა სხვა არავინ არც ყოფილა ჩემს ცხოვრებაში. ისე ჰგავდა ალექსი მას, მისი ასლი იყო და მეგონა მას თუ გნახავდი ამის ალექსისაც ვნახავდი, ალექსის ნაწილს შევეხებოდი.
ერთხელ ბლოკი მოხსნა თვეების შემდეგ და ეს რომ ვნახე, კანკალით მივწერე, ერთხელ მაინც მოდი გნახავ-თქო, არანაირი კამათი და გარჩევა, არაფერი, უბრალოდ, გნახავ რომ ალექსისნაირი თვალები გაქვს და მხოლოდ ერთხელ ჩაგეხუტები-თქო, თან ბაიას „სოსკა“ მას აქვს და იმასაც ვნახავ-თქო, ეს სასიცოცხლოდ მჭირდებოდა, ვთხოვე მხოლოდ ამით დამეხმარე-თქო, მაგრამ არა, მალევე ისევ დაბლოკა. ამ დროს ყველა საკუთარ კოლეგას თუ მეგობარს ჩვეულებრივად ელაპარაკებოდა, ისე თითქოს საერთოდ არაფერი მომხდარა. ეს ჩემთვის იყო ორმაგი ტრაგედია, ორმაგი სასიკვდილო დარტყმა. ეს იყო ზურგში ტყვია, საკონტროლო გასროლა.
არსებობს ღალატის სხვადასხვა ფორმა და დონეები, მაგრამ მიატოვო შვილმკვდარი დედა – ღალატის უკიდურესი ფორმაა, ყველაზე მახინჯი ფორმა. ამის შემდეგ არ მოიკითხო, თუნდაც რაღაც ფირმით არ დაეხმარო ადამიანს, არც ფინანსურად, არც მორალურად, არც ფსიქოლოგიურად, იცის რომ არც სამსახური მაქვს… ჩემი აზრით ეს არის ბოროტება. ადამიანებს მხოლოდ ფიზიკურად კი არ კლავენ ამ სამყაროში, მხოლოდ ფიზიკური ჭრილობები კი არ არსებობს, შეიძლება სიტყვით, საქმით და საქციელიაც მოკლა ადამიანი, მისი მენტალური მხარე, მისი პიროვნება. რადგან გარეგნულად არ ჩანს ეს ჭრილობები, გვგონია, რომ ეს არაფეერია, არასერიოზულია და მალე გაივლის. და კიდევ, იგნორი არის ფსიქოლოგიური ძალადობის უკიდურესი ფორმა, ოდითგანვე ასე იყო.
ასეთ დროს მიტოვება არის მორალური დანაშაული, რომელიც კანონით არ ისჯება და მხოლოდ მხოლოდ ადამიანის სინდისიერებაზე მეტყველებს, მის დონეზე, მორალურ და პიროვნულ განვითარებაზე. ეს იგივეა როგორც ბრძოლის ველზე შენი მეწყვილე დატოვო დაჭრილი,მაგრამ ჯერ ისევ ცოცხალი… ადამიანები ცხოველს ან მცენარესაც არ დატოვებენ მარტო სახლში. მან შუბლში მესროლა საკონტროლო გასროლა და ვეღარ ამოვისუნთქე, არ დამაცადა რომ ცოტა გონა მოვსულიყავი, ცოტათი ფეხზე დავმდგარიყავი. დარწმუნებული ვარ, რომ ალექსის სული ყველაფერს ხედავს. მე, მისი დედა ვაკეთებ სიკეთეს ალექსის სახელით და გავაკეთებ მანამდე, სანამ ვიარსებებ, მისი სულისთვის. იმასაც ხედავს ვინც მეხმარება ამ ყველაფერში, ვინც მასუნთქეს ხელოვნურად, ვინც მკიდებდა ხელს და მაყენებდა ფეხზე პერიოდულად. არ მეგონა, მაგრამ თურმე მაინც არსებობენ იუდას ტიპის ადამიანები, რომლებიც ჯერ ლოყაზე გამოყენების და შემდეგ ოცდთაათ ვერცხლად გაგყიდიან, გაგწირავენ.
ახლა ზიზღის გარდა არ არ გამაჩნია არანაირი შეგრძნება ამ ადამიანის მიმართ. ზოგჯერ სიბრალულის, რადგან ადამიანი რასაც აკეთებს მაინც თავის თავს უკეთებს და რასაც დათესავ ყოველთვის იმას მოიმკი. მინდა რომ ესეც სიზმარი იყოს ახლა რასაც ვწერ…
ერთდროულად დავკარგე დედის და მეუღლის სტატუსი. ეს იყო ჯერ დიაგნოზის გაგების მძიმე ტრავმა, შემდეგ ხანგრძლივი მკურნალობა და ბავშვის ტანჯვის ყურება, შემდეგ გარდაცვალება და შემდეგ ღალატი – მიტოვება, ჩემი სამყაროს ჩამოშლა. ეს ყველაფერი უწყვეტ რეჟიმში. ერთი წუთით რომ წარმოიდგინოთ და გაიაზროთ რეალურად რა არის ამ მდგომარეობაში ყოფნა, შეიძლება ადამიანი შეიშალოს.
ამ ამბების შემდეგ მალევე განმივითარდა აუტოიმუნური დაავადება სტრესის ფონზე და უწყვეტად მიწევს მედიკამენტებზე ყოფნა, ზოგჯერ როცა მიმწვავდება დაავადება ფიზიკურად ვსუსტდები და მიჭირს, მაგრამ ვებრძვი მას და ყოველთვის შევებრძოლები ალექსის გამო, მათ გამო ვისაც ვჭირდები. არ ვიცი სანამდე ვიარსებებ, მაგრამ სანამ ვარ ვიქნები მხოლოდ სიკეთისა და სინათლის მომტანი, ღირსეული ადამიანი, რომელიც არ დაკარგავს ადამიანურ სახეს მიუხედავად ტკივილისა” – დაწერა ნატალი გვედაშვილმა.
