“ახლა ვერ მოვნიშნავ იმ ჩემს დიდი ხნის მეგობარს, მაგრამ რომ წაიკითხავს, თავად დააკომენტარებს, ალბათ… მოკლედ, კაი 15 წლის წინ, წერეთელზე რომ ვცხოვრობდი, ეკა სტუმრად მოვიდა, მაგრამ სახლში არ დავხვდი… კიდევ ერთი ჩვენი მეგობარი, ლელა უნდა მოსულიყო, რომლისთვისაც ეკას ფული ჰქონდა მისაცემი…
მე ცოტა მაგვიანდებოდა, ლელამაც მოსვლა დააგვიანა, ეკა წასასვლელი იყო, ეჩქარებოდა…
იდგა გაჩერებაზე და რა გაეკეთებინა, არ იცოდა…
ტელეფონზე შეეხმიანა და ლელამ უთხრა, – ნახევარი საათი მაგვიანდებაო… მოკლედ, ეკამ მიიხედ-მოიხედა, იქვე, გაჩერებასთან, შენობის კუთხეში ტიპი იყო ჩაცუცქული…
– აქ დიდხანს იქნებიო? – ჰკითხა ეკამ…
ძალიან ალალი და მიამიტი გოგოა ეს ჩემი მეგობარი (დედით სვანია)… სიკეთით სავსე… ვერც წარმოუდგენია, რომ შეიძლება, ვინმემ ბოროტება გააკეთოს… ტასოს ვეძახდით, ბატი ტასიკოსთან მსგავსების გამო.
– ვა, რატო მეკითხები, ტო? – გაუკვირდა იმ ტიპს…
– ასე, ნახევარ საათში ჩემი მეგობარი მოვა, რომელსაც
ფული უნდა მივცე, გამხდარი გოგოა, ქერა თმით, ამა და ამ ნომერი ”მარშრუტკიდან” ჩამოვა, – აღუწერა, რა ეცმეოდა, როგორი ჩანთა ექნებოდა… – ჰოდა, 100 ლარს დაგიტოვებ და გადაეციო…
ტიპი გამოშტერდა…
– კარგი, დამიტოვეო…
ამანაც ჩაუთვალა 100 ლარი, მოახტა ”მარშრუტკას” და წავიდა… ამასობაში, მე მივედი სახლში და ცოტა ხანში ლელა მოვიდა, თვალები აქვს გაფართოებული კი არა და, შუბლზე აზის…
გაჩერებაზე ტიპი დამხვდა. ლელა თქვენ ხართო? კი-მეთქი… – აი, ეკამ ფული დაგიტოვათ, 100 ლარი და გელოდებოდით, რომ გადმომეცა… ეგ რა მაგარი მეგობარი გყოლიათ, ტოოო… აი, ასი წელი წავიდოდი და ვერც მიპოვიდით, მაგრამ აესე მენდო, ტოოო, სახელიც არ უკითხავს ჩემთვის, იმედს როგორ გავუცრუებდიო…
ხო საოცარია? მაგრამ ნაღდია.
P.S. ეს ამბავი ნდობის გამართლებამ გამახსენა… ცუდია, ხანდახან უცნობი რომ ამართლებს და ახლობელი – ვერა”.
