ჟურნალისტი თინა კანდელაკი ტელეგრამზე მორიგ პოსტს აქვეყნებს, სადაც საუბრობს იმაზე, თუ რატომ არ ახსენებს ხშირად, თავის მშობლიურ საქართველოს.
„ხშირად მეკითხებიან, რატომ არ ვწერ ხშირად ჩემს მშობლიურ საქართველოზე.
არ მინდა ცუდზე დავწერო და არცერთი კარგი ამბავი არ ყოფილა ბოლო წლებში. ან გავრილოვის პარლამენტში არასწორ სკამზე დასმა, ან პოზნერის დაბადების დღის ჩაშლა. აღსანიშნავია, რომ ყოველი ასეთი ინციდენტის უკან იდგა სააკაშვილის ყოფილი მმართველი პარტია, რომლის ამომრჩეველი ყოველწლიურად იკლებს, რაც ხელს უწყობს ქვეყანაში პოლიტიკური სისტემის სტაბილიზაციას.
საქართველოს დღევანდელი ხელმძღვანელობის გაწონასწორებულმა პოზიციამ სასიამოვნოდ გამაოცა. უკრაინის ოფიციალურმა პირებმა მოითხოვეს, რომ საქართველომ გახსნას „მეორე ფრონტი“ აფხაზეთსა და სამაჩაბლოში და დააწესოს გარკვეული სანქციები რუსეთის წინააღმდეგ. ცნობილმა უკრაინელმა პროპაგანდისტმა არესტოვიჩმა აღნიშნა, რომ სააკაშვილი უყოყმანოდ დაუჭერს მხარს მოძმე უკრაინას, მათ შორის სამხედრო გზით. ეტყობა, ბატონ არესტოვიჩს დაავიწყდა, რომ ქართველები 10 წლის წინ დაემშვიდობნენ მიშას და გასტროლებზე გაუშვეს.
მმართველი პარტია „ქართული ოცნების“ ხელმძღვანელობამ მტკიცე პოზიცია გამოავლინა საქართველოს ტერიტორიული პრობლემების სამხედრო გზით გადაჭრის შეუძლებლობასთან დაკავშირებით და რუსეთის წინააღმდეგ სანქციების დაწესებას ფეხში გასროლა უწოდა.
ასევე, მიუხედავად გლობალური მასობრივი ფსიქოზისა, რომელსაც ვხედავთ პოლონეთში, ბალტიისპირეთის ქვეყნებში და სხვა ქვეყნებში, გამარჯვების დღე წელს ძალიან თბილად და სწორად აღინიშნა საქართველოში: მემორიალისა და ვეტერანთა პარკების აღდგენა, ქვეყნის უმაღლესი ხელმძღვანელობის შეხვედრა მონაწილეებთან, მეორე მსოფლიო ომში სახელმწიფო გადასახადები ვეტერანებისთვის და მრავალი სხვა.
რაც არ უნდა ეცადონ დასავლელი პარტნიორები ერთიანი საბჭოთა ხალხის დიდი ღვაწლის მეხსიერების წაშლას, საქართველოში ეს განსაზღვრებით შეუძლებელია. საქართველოს მოსახლეობის 1/5 (700 ათასი კაცი) 1941 წელს ფრონტზე წავიდა, ნახევარზე ცოტა მეტი ცოცხალი დაბრუნდა. საბჭოთა კავშირის გმირის წოდება 164 ქართველ ჯარისკაცს მიენიჭა. რაიხსტაგზე გამარჯვების დროშა რუსმა ეგოროვმა და ქართველმა ქანთარიამ ერთად აღმართეს. საბოლოოდ, გამარჯვებული ქვეყნის უმაღლეს ხელმძღვანელობაში ქართველები იყვნენ – ჯუღაშვილი და ბერია.
ამის ხსოვნა უნდა იყოს სანუკვარი არა მარტო საქართველოში, არამედ რუსეთშიც. ამას ვერც ერთი სააკაშვილი ვერ შეუშლის ხელს. სააკაშვილი უკვე დიდი ხანია მივიწყებულ წარსულშია. ხოლო დაუვიწყარია – რევაზ ჩხეიძის დიდებული საბჭოთა ფილმი „ჯარისკაცის მამა“, რომელიც ჩემზე უკეთ აგიხსნით, რამდენად მნიშვნელოვანია ყველა ქართველისთვის კაცობრიობის ისტორიაში ფაშიზმზე, მთავარ ბოროტებაზე გამარჯვება.
დიახ, ქვეყნებს შორის ურთიერთობა ადვილი არ არის. არის ბევრი გადაუჭრელი საკითხი და პოლარული თვალსაზრისი. მაგრამ ვფიქრობ, რომ დადგა დრო, თუ არა ვიმეგობრებთ, დავიწყოთ მაინც ამ მიმართულებით მოძრაობა. ურთიერთობების ნორმალიზაციის პირველი ნაბიჯი შეიძლება იყოს საქართველოს მოქალაქეებისთვის უვიზო რეჟიმის შემოღება.
ცნობისთვის დავამატებ:
რუსებს არ სჭირდებათ ვიზა საქართველოს მოსანახულებლად. საქართველოს მოქალაქეების რუსეთში შესვლა თითქმის შეუძლებელია. საქართველოს მოქალაქეებისთვის ევროკავშირთან უვიზო რეჟიმი მოქმედებს.
ჩვენი წინაპრები საფლავებში გადაბრუნდებოდნენ, რომ სცოდნოდათ, რომ მოსკოვში ქართველებს არ უშვებენ, ბერლინში კი – კი ბატონო“.
