„გუშინ არ მქონდა არც ეშმაკთა და არც მოლაპარაკე პენისთა “ხსენების დღე”. მით უმეტეს ასეთი დღე არ მექნება არც ხვალ. ხვალე მაქვს კერძო ზეიმი – ჩემი ანასტასიას ზეციური მფარველი წმიდანის ხსენების დღე და ზეიმი საზოგადო – სულიერი ქართველების დღესასწაული: ჩვენი უწმინდესი და უნეტარესის 90 წლისთავი.
გუშინწინ, წუხელ და დღეს – მოლაპარაკე პენისებმა დაუწუნეს ჩვენს პატრიარქს 45 წლიანი საჭეთმპყრობელობაც და ამჟამინდელი მართველობის “სტილიც” და “მეტყველების ტონალობაც”. განსულერებულთა სამყაროში ასეთ მატერიებზე მსჯელობა, “მოქანავე”, “მომაკვდავი” და “დემენციური” ბელადის ბანაკიდან – ცალკე ფსიქიატრიის საგანია, მაგრამ ჩვენ, ნორმალურებმა ერთი საინტერესო, სულიერი და ლამაზი ისტორია გავიხსენოთ.
საქართველოს კათალიკოს-პატრიარქთან, ჩვენი თანამედროვეობის კიდევ ერთი ცოცხალი “წმიდანის”, სერბეთის პატრიარქ პავლესთან ერთად აღვლენილ წირვას სიონის საკათედრო ტაძარში დავესწარი 1996 წლის შემოდგომას – ეს იყო დაუვიწყარი შთაბეჭდილება. 11 წლის შემდეგ დაუძლერებული 93 წლის პატრიარქი პავლე კი ბელგრადის სამხედრო-სამედიცინო აკადემიაში მოათავსეს.
პატრიარქ პავლეს ჯანმრთელობის გაუარესების გამო, 2008 წლის 15 მაისის სინოდალურ სხდომაზე, სერბეთის მართლმადიდებლურ ეკლესიაში მიღებული იქნა გადაწყვეტილება – საჭეთმპყრობელის ფუნქციები დროებით გადაცემოდა ჩერნოგორიის მიტროპოლიტ ამფილოქოსისათვის.
ამ გადაწყვეტილების შემდეგ საპატრიარქო ტახტის მაძიებელთა შორის, ქვეყნის ეკლესიის წიაღში დაიწყო მეტად “ტურბულენტური” და არაჯანსაღი პროცესები. 2008 წლის 11 ნოემბერს დაინიშნა სინოდის მორიგი სხდომა, რომელმაც განიხილა პატრიარქ პავლეს განცხადება, ავადმყოფობასთან დაკავშირებით მისი გადადგომის მოთხოვნის თაობაზე.
სინოდი ვერ ჩამოყალიბდა ერთიან პოზიციაში და უკვე 13 ნოემბერს, წვეთოვანზე მიერთებულ პატრიარქთან პალატაში მივიდა სინოდის სრული შემადგენლობა, რომლებმაც მუხლმოდრეკით სთხოვეს საჭეთმპყრობელ პავლეს – გაეგრძელებინა სერბეთის მართლმადიდებლური ეკლესიის მართვა. მართვა – რომელიც პატრიარქების შემთხვევაში, სამოციქულო ხელდასხმისა და სულიერი “ადმინისტრირების” კატეგორიას განეკუთვნება და ბელადებზე შეპყრობილი ეშმაკეულებისთვის გაუგებარ მცნებას წარმოადგენს.
პატრიარქი პავლე დაემორჩილა სინოდის გადაწყვეტილებას, და თუნდაც პალატიდან – მაგრამ მაინც მართავდა თავის ეკლესიას ჯერ კიდევ 95 წლის ასაკშიც კი. ამ ფენომენის ახსნა მოლაპარაკე პენისებისთვის არც უნდა ვცადოთ – მათ ხომ საკუთარი უბედურებაც ჰყოფნის, ბელად “ჯალათ-ედ-დინის” სახით. უბრალოდ, არც გავუტაროთ ხოლმე, რათა თუნდაც ერთი დღით, მათ საკუთარი თავი მხოლოდ პენისებით დასახლებულ ქვეყანაში არ იგრძნონ.“
დავით ქართველიშვილი, „ხალხის ძალა“; სოციალური ქსელი
