“არაბებს კახეთში ნაყიდ ვენახებში, ქართველები ჰყავთ დაქირავებული ხელმძღვანელებად, რომლებიც მონასავით გექცევიან” – მსახიობი ნინო ლეჟავა

ნინო ლეჟა­ვამ “მთა­ვა­რი არ­ხის ” გა­და­ცე­მა “სხვა ნა­ნუ­კა­ში“ იმ გა­მოც­დი­ლე­ბა­ზე ისა­უბ­რა, რო­დე­საც რთველ­ში წა­ვი­და სა­მუ­შა­ოდ. რო­გორც მსა­ხი­ო­ბი ამ­ბობს, ვე­ნახ­ში მუ­შა­ო­ბით გა­ცი­ლე­ბით მეტი ჰქონ­და ხელ­ფა­სი, ვიდ­რე თე­ატ­რში, სა­დაც შე­იძ­ლე­ბა მთე­ლი დღე გა­ე­ტა­რე­ბი­ნა. თუმ­ცა ეს ყვე­ლა­ფე­რი ად­ვი­ლი არ ყო­ფი­ლა, მსა­ხი­ო­ბი ამ­ბობს, რომ და­მა­ტე­ბი­თი სა­მუ­შა­ოს გა­რე­შე ძა­ლი­ან გა­უ­ჭირ­დე­ბო­და…

ნინო ლეჟა­ვა:

– შვი­დი წლის წინ სო­ფელ­ში სახ­ლში ვი­ყი­დე, რად­გან მე დე­დულ-მა­მუ­ლე­თი არ მქო­ნია. ნაკ­ვე­თი არ მაქვს, პა­ტა­რა ეზო მაქვს და სახ­ლი, სა­დაც სი­ხა­რუ­ლით მივ­დი­ვარ სა­უ­კე­თე­სო სა­მე­ზობ­ლო­ში. იქ გა­ვი­გე, რომ რთვე­ლი რომ იწყე­ბო­და, ბრი­გა­დე­ბი და­დი­ოდ­ნენ. მზი­დავს 45 ლარი ჰქონ­და ხელ­ფა­სი, მკრე­ფავს – 40 ლარი, ძა­რა­ზე მდგომს – 50 ლარი.

ძა­რა­ზე მე ვინ და­მა­ყე­ნებ­და, ასე­ვე მზი­და­ვე­ბი კა­ცე­ბი იყ­ვნენ და მკრე­ფა­ვად წა­ვე­დი. ეს იყო ფილ­მი “სიყ­ვა­რუ­ლი ყვე­ლას უნდა“ ლა­ივ­ში. ფან­ტას­ტი­კუ­რი გა­რე­მო იყო და ძა­ლი­ან კარ­გი ხალ­ხით. იყო უარ­ყო­ფი­თი რა­ღა­ცე­ბიც, მა­გა­ლი­თად თუ მე­პატ­რო­ნე აღ­მოჩ­ნდე­ბო­და ძუნ­წი. მო­უვ­ლელ ვე­ნახ­ში გვე­ლე­ბიც შე­იძ­ლე­ბა ყო­ფი­ლიყ­ვნენ, ამას მი­ვეჩ­ვიე და დაკ­ვირ­ვე­ბით ვუ­ყუ­რებ­დი. წე­ლამ­დე ბა­ლა­ხი იყო ყველ­გან, გსუს­ხავ­და.

დი­ლის 5 სა­ათ­ზე ვდგე­ბო­დი, 6-ზე უკვე ეზოს­თან ვი­დე­ქი, მან­ქა­ნა ჩა­მო­ივ­ლი­და და მივ­ყავ­დი… შვიდ­ზე თუ შე­ვი­დო­დით ვე­ნა­ხის საკ­რე­ფად ორ სა­ა­თამ­დე ვი­ყა­ვით. ანა­ზღა­უ­რე­ბა იყო 40 ლარი. ერთი თვე თე­ატ­რში რომ მე­მუ­შა­ვა, იგი­ვე გა­მომ­დი­ო­და 20 დღე­ში, რაც თე­ატ­რში ერთი თვის გან­მავ­ლო­ბა­ში.

ყვე­ლა­ზე მე­ტად რა­მაც მატ­კი­ნა გული, არა­ბე­ბის მიერ კა­ხეთ­ში ნა­ყი­დი ვე­ნა­ხე­ბია, რომ­ლებ­საც ქარ­თვე­ლე­ბი ჰყავთ და­ქი­რა­ვე­ბუ­ლი ხელ­მძღვა­ნე­ლე­ბად, რომ­ლე­ბიც მო­ნა­სა­ვით გექ­ცე­ვი­ან. და­ნარ­ჩე­ნი ეს ხალ­ხი ისე მიყ­ვარს, რომ მო­მა­ვალ წელ­საც თუ იქ­ნე­ბა სა­შუ­ა­ლე­ბა, წა­ვალ აუ­ცი­ლებ­ლად. არა­ბი მე­პატ­რო­ნე სა­ერ­თოდ არ გა­მო­ჩე­ნი­ლა და შე­ნი­ვე ქარ­თვე­ლი რომ პი­რის­პირ ცუ­დად გექ­ცე­ვა, ეს არის სა­ში­ნე­ლე­ბა. კარ­გი პა­სუ­ხი კი გა­ვე­ცი და არა­ბიც რომ გა­მო­ჩე­ნი­ლი­ყო, იმა­საც იგი­ვეს ვუ­პა­სუ­ხებ­დი.

პა­ტი­ოს­ნად ვშრო­მობ­დი, ამ დროს არ უნდა და­ჭყლი­ტო მტე­ვა­ნი, ბევ­რი მარ­ცვა­ლი არ უნდა და­გე­ყა­როს დაბ­ლა…

ძა­ლი­ან და­უ­ფა­სე­ბე­ლია ხე­ლოვ­ნე­ბის წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბის შრო­მა… სა­ში­ნელ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში არი­ან მხატ­ვრე­ბი. მე ჩემი პრო­ფე­სი­ის გა­რე­შე ვერ ვი­არ­სე­ბებ. ამ წუ­თას არ მაქვს და­მა­ტე­ბი­თი შე­მო­სა­ვა­ლი. იცით, პან­დე­მი­ის დროს ზო­ო­მა­ღა­ზი­ა­ში ვმუ­შა­ობ­დი. ვე­ნა­ხე­ბის კრე­ფა­ში მა­შინ ჩა­ვერ­თე, რო­დე­საც თე­ატ­რში დას­ვე­ნე­ბა მქონ­და. ორ­შა­ბათს თე­ატ­რში რომ დას­ვე­ნე­ბა გვაქვს, ვცდი­ლობ ხოლ­მე მაგ დროს მოვ­ნა­ხო და­მა­ტე­ბი­თი სა­მუ­შაო. კლა­ნუ­რი სის­ტე­მე­ბიც არის, ვე­რა­სო­დეს მოვ­ხვდი გამ­ხმო­ვა­ნე­ბელ­თა სი­ა­ში…”