17 დეკემბერს, წმიდა დიდმოწამე ქალწულის, ბარბარეს ხსენების დღეს ლობიანებს აცხობენ. რა კავშირშია ეს ტრადიცია დღესასწაულთან?
ქრისტიანი ბარბარეს კულტი წარმოიშვა და გავრცელდა აღმოსავლეთის მართლმადიდებელთა შორის. ევროპის კათოლიკურ ქვეყნებში მიაჩნდათ ცეცხლისა და ქარიშხლისაგან მფარველ წმინდანად; იგი აგრეთვე მიაჩნდათ ხელოსანთა მფარველად.
მორწმუნე ქართველებს იგი წარმოდგენილი ჰყავდათ, როგორც ქალების, ფურების და საერთოდ, ბუნების ნაყოფიერების მფარველი ქალი-ღვთაება. ბარბარობა საქართველოში წინაქრისტიანული ხანის წარმოდგენებსაც შეიცავს. ქართველები ბარბოლს, ბარბლაშის (სვანეთი) და ბარბალეს სახით თაყვანს სცემდნენ ამავე სახელწოდების წინაქრისტიანული მზის ადგილობრივ ღვთაებას.
ქართულ წარმართულ
პანთეონში აქტიური ადგილი ეკავა მზის ღვთაებას და მის დედას, აისს–ბარბალეს. მათდამი პატივსაცემად, დღესასწაულზე აცხობდნენ მზის დისკოს ფორმის ღვეზელებს, ყველიან და კვერცხიან კვერებს (დაახლოებით ხაჭაპურის მსგავსს). ამ კვერებს, მზის საპატივცემულოდ, მრგვალი ფორმა და ყვითელი გული ჰქონდა…
როდესაც გაქრისტიანდა ქვეყანა, არსებული წარმართული წმინდანისა და ახალი ბარბარეს სახელების ფონეტიკური დამთხვევის გამო მოხდა მათი შერწყმა. შედეგად, აღინიშნებოდა ბარბარობა ბარბალობის წესების რამდენადმე შენარჩუნებით.
თუმცა ბარბარობა მარხვას ითვალისწინებდა, ყველი და კვერცხი კი აღარ გამოდგებოდა. შედეგად, ფარშის სახით მზის ფორმის კვერებში გაჩნდა ყველაზე ხელმისაწვდომი სამარხვო პროდუქტი – ლობიო.
იხილეთ სრულად: gemrielia.ge
